Australia, I Love You

Hallo allemaal,

Daar zit ik dan op het vliegveld in Sydney om naar huis te gaan. Wat is dit een verschrikkelijk dubbel gevoel. Dit jaar heb ik enorm veel levenservaring opgedaan en dat had ik absoluut niet willen missen. Daarom is het misschien ook zo moeilijk om nu weg te gaan, want dit had voor mij het einde niet hoeven te zijn. Ik zit nu dan ook echt met tranen in mijn ogen dit verslag te schrijven.

De laatste dagen in Sydney, op zondagochtend kwamen dan terug en dat voelde als thuiskomen. Alles ziet er meteen bekend uit en je weet waar je heen moet. We zijn naar het hostel gegaan en hebben onze spullen neergelegd. En toen doorgegaan naar de stad, met het openbaar vervoer wat we tenminste wel snappen. Omdat mijn telefoon kapot was gegaan had ik dus een nieuwe nodig. Mijn missie voor deze dag, geld uitgeven aan een telefoon. En dat is gelukt, gelukkig ben ik weer bereikbaar. Op deze afstand kan je echt niet zonder. Na het shoppen in de stad zijn we terug gegaan naar het hostel en later zijn we gaan uiteten met Utkarsh. Super leuk om onze vriend in Sydney weer te zien! In het hostel kwamen we er al snel achter dat we leuke mensen hebben in onze kamer. Deze paar dagen worden echt wel gezellig!

Op maandag had ik afgesproken om afscheid te nemen van mijn hostfamilie. Maar eerst zijn we naar Manly gegaan met de ferry, dit wilde Michelle graag nog doen en wij vonden dat natuurlijk ook niet verkeerd om nog een keer te doen. Daar hebben we souveniers gekocht en nog een keer een lekkere pie gegeten. Daarna zijn we allemaal onze eigen weg gegaan, ik ben toen dus naar mijn hostfamilie gegaan. We zaten allemaal net in de bus toen we besefte dat dit de eerste keer is dat we zonder elkaar zijn, wat een vreselijk gevoel is dat. Al meteen gingen we elkaar missen, je bent zolang samen geweest en alleen in een bus zitten geeft dan een raar gevoel.
Aangekomen bij mijn hostfamilie waren de kinderen helemaal blij dat ze mij zagen, hoe lief is dat! Ik kreeg knuffels en ze begonnen vanalles te laten zien en te vertellen. Zelfs Hugo spreekt nu hele zinnen, mijn baby is gegroeid. Alice doet het super goed op school en ze is er stiekem ook echt trots op. Ava vertelde over haar vrienden en vroeg of ik ze nog kende, maar natuurlijk! Nog gesprekken gehad met Aaron en Camille over mijn reis, de kinderen en nog veel meer. Daarna ben ik met de kinderen nog wat gaan spelen, maar het afscheid moest komen. Dus heb ik ze allemaal een hele dikke knuffel en kus gegeven, deze kinderen zitten in mijn hart en dat voor altijd! Afscheid nemen van Aaron en Camille was anders, maar het is zo allemaal goed afgesloten.

Deze dagen zijn we vooral gaan shoppen, op stap geweest en hebben we lekker gegeten. We zijn gezellig wezen uiteten met Utkarsh en op dinsdag zijn we nog met een aantal mensen die we tijdens het reizen hebben leren kennen gaan uiteten. Hoe raar is het dat je ze waarschijnlijk nooit meer gaat zien, zoveel plezier samen gehad en mooie herinneringen gemaakt. Dit is één van de mooie dingen van reizen.

Vandaag is de dag dat ik terug ga naar Nederland en dat is heel erg dubbel. Het afgelopen jaar ben ik in mezelf gaan geloven, ik heb een droom laten uitkomen. En dat maakt mij een sterker mens dan dat ik eerst was. Afscheid nemen van dit leven doet pijn in mijn hart. Want wat was ik gelukkig het afgelopen jaar. Natuurlijk zijn er dieptepunten geweest maar als je dan denkt op wat voor plek je bent en welke kans je hebt gepakt, dan gaat het al snel beter. Ik weet nu beter om te gaan met deze situaties en dat ik vooral moet genieten van het leven, minder zorgen maken over alles. Vergeef het me als ik het afgelopen jaar minder contact met je heb gehad. Dit jaar was voor mij, ik had het nodig. Ik ben van mezelf gaan houden én van Australië. Nee ik ben niet verliefd geworden op een jongen en kom gewoon weer single thuis. Maar ik ben wel verliefd geworden op Australië. In dit land kan ik wonen en gelukkig worden, hier zie ik toekomst. En dat klinkt voor jullie misschien heel heftig en misschien ook wel heel raar. Geen idee wat de toekomst mij nu brengt, maar als ik ooit de kans krijg om terug te gaan naar Australië dan ga ik dat doen. En misschien moet ik zelf ook maar eens op zoek gaan naar deze kans. Het leven heeft zoveel mogelijkheden!

Afscheid nemen van Marieke en Michelle doet pijn. Deze meiden zijn echt de beste! Ik ben de eerste die naar huis vliegt en het afscheid nemen is niet leuk! We zijn de laatste maanden bijna elke minuut bij elkaar geweest. En hierdoor kunnen vriendschappen kapot gaan maar die van ons is alleen maar gegroeid. Ze hebben mij geleerd hoe je leeft als backpacker en hoe je daar van geniet en nog veel meer om op te noemen. Maar het belangrijkse, hoe goede vriendinnen je kan hebben. We gaan elkaar snel weer zien en ik weet dat deze vriendschap voor altijd is. Kan geen leven meer voorstellen zonder jullie. Lieve schatten ik hou van jullie!

Vrijdagmiddag rond half één kom ik aan in Nederland. Kan natuurlijk niet wachten om iedereen weer te zien. Ik heb jullie allemaal zoveel te vertellen en ja ik heb jullie gemist! Voorlopig blijf ik in Nederland, daar eens een leven proberen op te bouwen. Een nieuw avontuur komt eraan, op mezelf gaan wonen in Uden. Daarnaast kan ik weer terug komen bij mijn oude baan, dus het leven normale leven gaat weer snel beginnen. Maar dit jaar ga ik niet vergeten, ik ga er elke dag aan denken en met een grote glimlach aan terug denken.

Nog steeds met tranen in mijn ogen schrijf ik dit verslag. Iedereen die mij heeft gevolgd het afgelopen jaar, heel heel heel erg bedankt. Dit heeft mij gemotiveerd om mijn avonturen met jullie te blijven delen. Dan nog een allerlaatste ding, mijn levensquote met jullie delen!

Met de kracht en moed die je hebt worden al je dromen werkelijkheid!

Dikke kus van Ilse